Het beeld blijft hangen op mijn netvlies. Paus Franciscus aan de voeten van een groepje mannen. Niet zomaar willekeurig maar in de gevangenis van Velletri. Mannen die al jaren vastzitten om te boetten voor de misdaad die zij hebben begaan.
Het is een inkijkje in intimiteit en kwetsbaarheid. Eén van de meest invloedrijke mensen ter wereld gaat op zijn knieën om water te gieten over voeten. Hij wast ze en droogt de voeten weer af. Een rijk ritueel dat overal ter wereld in kerken navolging krijgt op de donderdag voor Pasen. De dag die ook wel ‘Witte donderdag’ genoemd wordt.
Maar van wie vraagt dit nu het meest? Paus Franciscus? Of misschien toch de gevangenen? Ben je bereid om je de voeten te laten wassen? Dat je de plaats van ontvanger aan neemt. Geen tegenprestatie kunt leveren maar het gewoon laten gebeuren.
Het staat in schril contrast met de tijd waarin wij leven. Millennials groeien op in een wereld waar jouw identiteit wordt bepaald door de boodschap: ‘we zijn wat we doen, we zijn wat anderen over ons zeggen, we zijn wat we hebben.’ De Nederlandse priester en docent aan
Yale en Harvard schrijft in zijn boek ‘Hier en nu’ dat Jezus is gekomen om ons een andere boodschap te brengen. Dat onze identiteit niet afhangt van onze prestaties of succes in het leven. Gods boodschap aan ons is dat we door Hem geliefd zijn.
Je de voeten laten wassen, door wie dan ook, is intens moeilijk. We zijn er in getraind dat we alles zelf wel kunnen regelen. Dat we niets meer nodig hebben van een ander. Kwetsbaarheid is mooi om te zien bij anderen maar zelf tonen we liever onze successen en prestaties.
Witte donderdag is misschien wel het recept om eens stil te staan of we kwetsbaar durven te zijn. Of om met de woorden van de Vlaamse Psychiater Dirk de Wachter te spreken: ‘Durven zeggen: ik weet het niet, ik kan het niet, ik heb jou nodig in het leven.
Wie heb jij nodig in je leven? Of lukt het allemaal zelf wel?
